Heart-drum

I am trying to deduce a question.

Find the solution to the conundrum

Who asked me what a conundrum was by the way?

I, sitting, chewing on a pen, 

drumming the conundrum 

in my head.

Undo what's done,

like the beat of a drum,

undone by the one that follows.

Da-dum. Da-dum. 

Lub Dub. Or,

The End of The Show.

That's all folks.

Travesty

What a ludicrous, ludicrous time. Words slip through my head, keys through my fingers and a fucking stone lies in my gut. 

Get over it already. I never learn. And the way they talk, I mean come the FUCK on.

It might be the customs of a foreign country. I thought the fact that we speak kind of the same language would make their language comprehensible but come on pussy cannot replace all the other possible words for women.

Anyway, that's not really my problem. 

Basic issue is trust, (but I HATE fucking cliches) or knowledge. More specifically, knowing.

I know what I see and what I see is good. But we all have skeletons tucked up neatly in our software so I don't blame him. It was a while ago anyway.

But what the hell am I doing, all over again, with practically a stranger.

I'm tired. I am so tired of this. And I want to look all cocky and confident I really do - and I really do. BUT I hate games. 

I can't even write this I've freaked out so much. In the proper sense though in a sense that I'm going all wacko crazy in the head and there's a thriller hand coming out of my brain wafting its fingers around. 

I don't wanna not be able to sleep again. I don't want my leg to keep moving back and fro with stress and potential anger. 

Why is the line so easy to cross and why should I not cross it?

Be proud. 

AH I AM but pride blocks communication.

i'm so weak.

Chewing on the goddamn filter plastic cylinder and wanting to puke.

ΈΛΕΟΣ ΠΛΕΟΝ

Είμαι απολύτως συντετριμμένη, απόλυτα και καθόλα αγανακτησμένη. Παίρνοντας το τηλεφώνημα απ'την Κύπρο (είμαι φοιτήτρια στο εξωτερικό) αμέσως μ'επνιξε ένας κόμπος στην κοιλιά, ένας όγκος αηδίας και μανιασμένης θλίψης. Ακούγοντας τα λόγια του μικρότερου μου αδερφού, ο οποίος μου περιέγραφε το επεισόδιο απαράμιλλης και πραγματικά σιχαμερής βίας που για ακόμη μια φορά διαδραματίστηκε στην Κύπρο, μια σκέψη κατάφερα να ξεχωρίσω απ'τις χιλιάδες που κατήλθαν στο μυαλό μου: ΝΤΡΟΠΗ. 

Είναι ντροπή μας όλους, ντροπή μας που σαν κοινωνία δεχόμαστε τέτοια περιστατικά. Ντροπή μας που σαν ανθρώποι δε νιώθουμε την ανάγκη να φωνάξουμε ΑΡΚΕΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ με αυτά τα ποδοσφαιρικά αίσχη, ΑΡΚΕΤΑ πλέον με τη βία, με το ξύλο, με τις πέτρες, με τα σωματεία, ΑΡΚΕΤΑ να συμπεριφερόμαστε σαν αγρίοι, ΑΡΚΕΤΑ.

Τί κρίμα που κομμάτι της νεολαίας μας βρίσκει διέξοδο στο να δέρνει, να λεηλατεί, να βάζει φωτιά, και να μισεί αντί να κτίζει, να ανέχεται και να δημιουργεί. Αλλά σε ένα περιβάλλον που τα πάντα είναι κομματοποιημένα, τα πάντα έχουν τη στάμπα του "κούμμουνου" ή του "φασίστα", τι περιμένετε; Αφού έχουμε όλοι μεγαλώσει ζώντας με αυτό το χάσμα, απ'τις αυλές των εξαίσιων Δημοτικών μας Σχολείων εώς τα τηλεφωνήματα που όλοι μας δεχόμαστε, μία απ'τη μεν φοιτητική παράταξη και μία απ'τη δε. ΑΡΚΕΤΑ. Δεν θέλω να ζώ σ'ένα τόπο που ενδιαφέρεται μόνο για το πώς θα κτίσει πάνω στα παλιά τείχη μίσους που είναι πλέον τόσο άσχετα με το σήμερα που το μόνο που εξυπηρετούν είναι να μας τραβάνε όλους απ'τα μαλλιά είκοσι χρόνια πίσω. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. 

Και σαν απάντηση γι'αυτούς που σχεδόν σίγουρα θα πούνε: "Προτιμάς να μένεις αδρανής; Δε θέλεις να βοηθήσεις τον τόπο σου;" εγώ λέω ΝΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ, και πως αυτό γίνεται και χωρίς να είσαι αρνάκι των παρατάξεων. Δηλαδή, αν εγώ δεν θέλω ούτε ν'ανεμίζω την ελληνική σημαία, ούτε να βάφομαι κόκκινος Τσε Γκεβάρα, ούτε να μιλώ με πάθος για την ΕΟΚΑ, ούτε να έχω θεό μου τον Χριστόφια, δεν μου αξίζει ν'ακουστώ; Αν εγώ θέλω μια Κύπρο ανανεωμένη, μια Κύπρο με νέο αίμα που να βλέπει μπροστά αντί πίσω είμαι παράλογη δηλαδή; Θέλω με όλη μου τη ψυχή να πιστεύω πως ΓΙΝΕΤΑΙ ν'αλλάξουμε. Αν κρατήσουμε όλοι ανοιχτό μυαλό και έχουμε προτεραιότητα την πρόοδο αντί την επάνδρωση πεπαλαιωμένων ιδεών, μπορούμε.  Ήρθε επιτέλους η ώρα να βοηθήσουμε την Κύπρο εντός καινούριων όρων, σπάζοντας τα παλιά κατεστημένα και τις γερασμένες αντιλήψεις, που σαν τους πολιτικούς που έχουμε μας δένουν εικοσάκιλα βαρίδια και μας ρίχνουν στον πάτο της θάλασσας, όπου και πνιγόμαστε μέρα παρά μέρα, ξανά και ξανά.

Τί κρίμα που δεν αλλάζουμε. 

Το τηλεφώνημα μου τάραξε τη ψυχή. 

Κλάμα. Πάντα κλάμα, άμα ακούω πως οι νέοι μας προσπαθούν ο ένας να σκοτώσει τον άλλο. Και γιατί; Για κάτι κωλοομάδες που κάνουν τη νεολαία να πιστεύει πως αντιπροσωπεύουν και καλά κάποια ιδανικά. Αυτά είναι τα ιδανικά σας κύριοι του ποδοσφαίρου; Για να χρησιμοποιήσω τη λατρεμένη Κυπριακή: Καλά που εν αντρέπεστε. 

Να κλείσουν τα δύο μεγάλα σωματεία. Να γίνει κάτι επιτέλους. 

Δε μ'ενδιαφέρει ούτε το Champions League, ούτε αν φέρνουν λεφτά στον ΚΟΑ ούτε αν "το ποδόσφαιρο είναι πάθος του Κυπριακού λαού." Αν ήταν πάθος δε θα θρηνούσαμε τόσα θύματα στο βωμό του χουλιγκανισμού. Είναι πλέον λυσσασμένη μανία, μια εξτρεμιστική ψύχωση που αντίθετα με το πώς παρουσιάζεται στα συνθήματα, είναι απαίσια, απολίτιστη και επικίνδυνη. 

Πάντα ήλπιζα. Ελπίζω για κάποια αλλαγή. Αλλά όχι απ΄αυτές τις "απ'την πρώτη Κυριακή" αλλαγές που είναι όλο κούφιες υποσχέσεις και ψευτοπατριωτισμούς και τα λοιπά. Αληθινή αλλαγή. 

Αλλά είναι κάτι τέτοιες στιγμές που απελπίζομαι. 

Έτσι για να εξηγούμαστε, εγώ δε συμφωνώ ούτε με τους μεν, ούτε και με τους δε. 

Αλλά όταν ένα παιδί 20 χρονών κείτεται στο χώμα αναίσθητος, με αίμα να τρέχει απ'τη μύτη και τ'αυτιά του, και κάποιοι εγκληματίες να συνεχίζουν βάναυσα, χωρίς έλεος (για να μή μιλήσω για σεβασμό, ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΕΝ ΑΝΤΡΕΠΕΣΤΕ) να τον ξυλοκοπούν με ρόπαλα και μπαστούνια του χόκεϋ, φωνάζοντας: "Σπάστε του τα πόθκια του να μεν ξαναπερπατήσει", συγχωρέστε με αν νιώθω ΑΗΔΙΑ, ίσως και ΜΙΣΟΣ για τους φταίχτες, αλλά και για το πού καταντήσαμε. Συγχωρέστε με που θέλω απλά να βγώ στο δρόμο να ουρλιάξω, μια κραυγή αγανάκτησης και θρήνου, αλλά και να βρίσω όλους τους υπεύθυνους, αλλά και όλους που ΕΠΡΕΠΕ να'ταν υπεύθυνοι αλλά φαίνεται να μην τους καίγεται καρφί.

Πραγματικά διερωτάμαι πώς το κράτος, η αστυνομία και όλοι οι δήθεν μπορούν να παρουσιάζουν τα γελοία και διεφθαρμένα μούτρα τους, να μας πουλάνε αηδίες περί ιδεαλισμού και μαλακίες, και όποτε γίνει κάτι τέτοιο, να αδρανούν και να ξύνουν τα ---- τους. Γιατί κύριοι μου δεν κάνετε κάτι επιτέλους να σταματήσει αυτή η βία στα γήπεδα, η οποία έχει ξεχειλίσει και εκτός σταδίων τώρα, και μας επηρεάζει όλους, και κατά κύριο λόγο ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ τη νεολάια μας; Γιατί κύριοι μου, δε τιμωρούνται αυτοί που τόσο απερίσκεπτα και αιμοβόρα θέλουν να σκοτώσουν; Να σας πώ εγώ. Επειδή ο κουμπάρος του συντρόφου εν παντρεμένος με την ανηψιά του εξάδερφου του Κωστή που εν ο σύγγαμπρος του πρόεδρου του σωματείου ρε. Επειδή αυτοί που είναι στην εξουσία, παρόλες τις υποσχέσεις τους για δίκαια κοινωνία, το ίδιο ρουσφέτι κάνουν και το ίδιο χάλι με τους άλλους είναι. Η εξουσία φίλε μου... 

Αγαπημένε 20χρονε νέε στην Εντατική Μονάδα του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας (που έχεις φίλους, γονείς, οικογένεια, συμμαθητές που σε αγαπάνε και δεν είσαι απλά ένας τίτλος στις ειδήσεις των 8:30, σε διαβεβαιώ), ΣΥΓΓΝΩΜΗ. 

Εκ μέρους όλων μας. 

limits

I want to write a short story about a girl that wants to write a short story about a girl that wants to write a short story.

Scrap that.

I want to write a short story about that witch I see walking down the long street of old stone and clocks. Her hat is black but not everywhere. It's like a spider spun a web - some places denser, some not. 

Intriguing face this lady has. It's tiny, pointed, slightly boggled mouth and I can never figure anything out about her eyes because they're small and squinty.

She once ate a pasty.

Or, she once was seen eating a pasty down the road that bears the writer's name.

In fact I wonder whether she lives in that moment, when Rebecca and the writer come back from lectures, in fact, after their lunch at Queen's. 

Time morphed today, as Rebecca pointed out.

Morph. 

Time to morph for us too I guess. Move. Change.

All this fucking crap in my room.

I'm moving.

"At least I won't have to use my ear plugs anymore"

Shit.

fairy lights

I like it when you switch off the lights. 

There's something about your body that reminds

Me. Dark. Touch.

I like it when your muscles form

The hips on hips and lips and torn

Undulation. Blond. Scar.

From where I lie I see your eyes

Flutter up and down, they butterfly my

Neck. Touch. Lights.

i-pod

Have you ever wondered what all these people on the street with their i-pods in their ears are listening to?

I find it so fucking fascinating that we can all walk around, seemingly in the same world, but each and every one of us is in a musical frenzy of his own. 

For example, I cycle down Trinity Lane listening to Gaga. Typical. I mouth the words, I shake my head, I do the occasional robot arm gesture, undulate a bit, people think I'm weird, and the person that just passed by me with the khaki raincoat is listening to Bach. Schubert. Beatles. Metallica. 

I wonder what can happen if suddenly there's a collision:

Bump.

Fuck/oh!

Crap/Oops!

Humph./ Really sorry!

Shrug. Grimace of desperation.

Both continue. 

Clearly I'm in a better mood than the person listening to Radiohead!

Come as you are

Come as you are, as you were, as I want you to be, only don't forget - no strings attached - no rooms attached, just de-tach. 

I can do that. In Angel the day seems like night, and the round kitchen table smells of lime; tequila sunrise. And the frost covered my bed which was comfortable. 

I hate this stage, when everyone acts like they don't care but don't tell me you're not longing because that's just not fair, to my intellect, that is, I've seen the likes of you before - handsome. 

It's an act, a play, and I'm good at this but I'm sick of being good I think I don't even know who I am I've piled so many layers of drama onto my skin it's like grossly applied concealer when it hardens and peels off and you look like shit. 

How can a love that lasted for so long be loveless, where has the 'luf-lace' that ties people together gone? Sir Gawain was a knight I am a damsel in distress but I face the Green Gome and I like it. A bit. Until he strikes the blow, and then there'll be crying. Or even worse, no crying. Silence.

I don't want to admit because I am not sure.

Man up, already. 

Tattoo. 

Genos

Oh I love my brother.
I love him more than anyone in the world.

Isn't it the best, the best of everything, to have a brother, sister, someone, who is literally made from the same mix as you are, but is still so fucking different?
And even if we're different we're so much the same.
Because so many of our waves move in the same frequency and he just gets me and he knows he knows it all he knows the boys the beds the hurt the voice the soul the crazy the sane the bitch the lovely the coward.
And he loves it all.

And I love all of him. He's big, my brother.
He's a giant soul with the heart of the softest gold.
He's paranoid, as I am. He's a painting. Made in a day, but looks like it's the work of a lifetime. That's who my brother is. The talent; for talk, song, society, fun, philosophy.

And I hate it when they look down on him. All the cunts that talk to me as if he's some sort of 'other'; peer pressure and abuse and too-much-for-his-age; I'm sure if you have a brother you will know, there's some things that one can't control; and that's not necessarily a bad thing.

He calls me. From everywhere. He loves me. He has no signal, doesn't call mum; she's furious about him not signing up for one of his exams on time... she's furious, he is for a bit too, he calls me, we laugh, he spies, he reports to me, we laugh... We think about it. Then we cry, sometimes, or contemplate on it at least. Or think that this is not a laughing matter.

And that's how I know. I know he's there. He's not 'lost' like some people arrogantly 'observe' to me. He's not 'elsewhere'. He is here. He is there; more than any of you. He has grasped it; you have not. He wants a way out, a route beyond the claustrophobic Cypriot night and the scary curly girly shoes and clothes and cars and labels.

I wanted a way out too.
And I thought I'd found it abroad; and abroad is good, it's different, it's big. But in some ways it's just the same.

What's different, now, is home. That's my escape.

I love you, T.

xxx

Sh

                    (silence)

Silence...

Silence!

Fireworks

I sit in a dark room shaded by a lamp and dampened by my drooping eyes.

Outside there's a blast. In the beginning I always think it's a tyre exploding or a shot fired.

Fortunately, I'm always pleasantly surprised.

Fireworks.

My God how I used to love them.

Sometimes I still do, providing I feel light enough. And not nearly enough cynical.

Anyway, this time it's different.

I hear the breaking, the cracking, the cackling of these artificial stars but I cannot see them.

Framed in glass, six squares of panes and not one view of them.

How strange.

I found myself trying, straining, pulling my neck, turning my head, desperately trying to locate the fiery journey but to no avail.

Then I find I'm just bored.

So what if I don't get to see the fireworks.

I've seen them many times before. 

But there's something awkward with not seeing them, or not being interested in seeing them at least. It's not what should happen - I should be running outside trying to get a glimpse (just like when it snowed and everyone at Trinity went barging out and had really very forced snow fights just to say they had a snow fight and put the pictures online) not sitting in here waiting for Plato to become interesting.

The sound crescendoes. Ah. Ah. It's almost annoying.

I want my childhood back. 

Blackbird

My blackbird is a truck.

It is employed by Sainsbury's.

Its singing is composed by brakes and buzz

And a whooshing sound that I cannot (as yet) define.

It does not sing in the dead of night

If it were so I'd probably be too dead to notice

It prefers the early hours of the morning

The no-man's-land of dawn,

Make it a couple of minutes before that.