ΈΛΕΟΣ ΠΛΕΟΝ

Είμαι απολύτως συντετριμμένη, απόλυτα και καθόλα αγανακτησμένη. Παίρνοντας το τηλεφώνημα απ'την Κύπρο (είμαι φοιτήτρια στο εξωτερικό) αμέσως μ'επνιξε ένας κόμπος στην κοιλιά, ένας όγκος αηδίας και μανιασμένης θλίψης. Ακούγοντας τα λόγια του μικρότερου μου αδερφού, ο οποίος μου περιέγραφε το επεισόδιο απαράμιλλης και πραγματικά σιχαμερής βίας που για ακόμη μια φορά διαδραματίστηκε στην Κύπρο, μια σκέψη κατάφερα να ξεχωρίσω απ'τις χιλιάδες που κατήλθαν στο μυαλό μου: ΝΤΡΟΠΗ. 

Είναι ντροπή μας όλους, ντροπή μας που σαν κοινωνία δεχόμαστε τέτοια περιστατικά. Ντροπή μας που σαν ανθρώποι δε νιώθουμε την ανάγκη να φωνάξουμε ΑΡΚΕΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ με αυτά τα ποδοσφαιρικά αίσχη, ΑΡΚΕΤΑ πλέον με τη βία, με το ξύλο, με τις πέτρες, με τα σωματεία, ΑΡΚΕΤΑ να συμπεριφερόμαστε σαν αγρίοι, ΑΡΚΕΤΑ.

Τί κρίμα που κομμάτι της νεολαίας μας βρίσκει διέξοδο στο να δέρνει, να λεηλατεί, να βάζει φωτιά, και να μισεί αντί να κτίζει, να ανέχεται και να δημιουργεί. Αλλά σε ένα περιβάλλον που τα πάντα είναι κομματοποιημένα, τα πάντα έχουν τη στάμπα του "κούμμουνου" ή του "φασίστα", τι περιμένετε; Αφού έχουμε όλοι μεγαλώσει ζώντας με αυτό το χάσμα, απ'τις αυλές των εξαίσιων Δημοτικών μας Σχολείων εώς τα τηλεφωνήματα που όλοι μας δεχόμαστε, μία απ'τη μεν φοιτητική παράταξη και μία απ'τη δε. ΑΡΚΕΤΑ. Δεν θέλω να ζώ σ'ένα τόπο που ενδιαφέρεται μόνο για το πώς θα κτίσει πάνω στα παλιά τείχη μίσους που είναι πλέον τόσο άσχετα με το σήμερα που το μόνο που εξυπηρετούν είναι να μας τραβάνε όλους απ'τα μαλλιά είκοσι χρόνια πίσω. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. 

Και σαν απάντηση γι'αυτούς που σχεδόν σίγουρα θα πούνε: "Προτιμάς να μένεις αδρανής; Δε θέλεις να βοηθήσεις τον τόπο σου;" εγώ λέω ΝΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ, και πως αυτό γίνεται και χωρίς να είσαι αρνάκι των παρατάξεων. Δηλαδή, αν εγώ δεν θέλω ούτε ν'ανεμίζω την ελληνική σημαία, ούτε να βάφομαι κόκκινος Τσε Γκεβάρα, ούτε να μιλώ με πάθος για την ΕΟΚΑ, ούτε να έχω θεό μου τον Χριστόφια, δεν μου αξίζει ν'ακουστώ; Αν εγώ θέλω μια Κύπρο ανανεωμένη, μια Κύπρο με νέο αίμα που να βλέπει μπροστά αντί πίσω είμαι παράλογη δηλαδή; Θέλω με όλη μου τη ψυχή να πιστεύω πως ΓΙΝΕΤΑΙ ν'αλλάξουμε. Αν κρατήσουμε όλοι ανοιχτό μυαλό και έχουμε προτεραιότητα την πρόοδο αντί την επάνδρωση πεπαλαιωμένων ιδεών, μπορούμε.  Ήρθε επιτέλους η ώρα να βοηθήσουμε την Κύπρο εντός καινούριων όρων, σπάζοντας τα παλιά κατεστημένα και τις γερασμένες αντιλήψεις, που σαν τους πολιτικούς που έχουμε μας δένουν εικοσάκιλα βαρίδια και μας ρίχνουν στον πάτο της θάλασσας, όπου και πνιγόμαστε μέρα παρά μέρα, ξανά και ξανά.

Τί κρίμα που δεν αλλάζουμε. 

Το τηλεφώνημα μου τάραξε τη ψυχή. 

Κλάμα. Πάντα κλάμα, άμα ακούω πως οι νέοι μας προσπαθούν ο ένας να σκοτώσει τον άλλο. Και γιατί; Για κάτι κωλοομάδες που κάνουν τη νεολαία να πιστεύει πως αντιπροσωπεύουν και καλά κάποια ιδανικά. Αυτά είναι τα ιδανικά σας κύριοι του ποδοσφαίρου; Για να χρησιμοποιήσω τη λατρεμένη Κυπριακή: Καλά που εν αντρέπεστε. 

Να κλείσουν τα δύο μεγάλα σωματεία. Να γίνει κάτι επιτέλους. 

Δε μ'ενδιαφέρει ούτε το Champions League, ούτε αν φέρνουν λεφτά στον ΚΟΑ ούτε αν "το ποδόσφαιρο είναι πάθος του Κυπριακού λαού." Αν ήταν πάθος δε θα θρηνούσαμε τόσα θύματα στο βωμό του χουλιγκανισμού. Είναι πλέον λυσσασμένη μανία, μια εξτρεμιστική ψύχωση που αντίθετα με το πώς παρουσιάζεται στα συνθήματα, είναι απαίσια, απολίτιστη και επικίνδυνη. 

Πάντα ήλπιζα. Ελπίζω για κάποια αλλαγή. Αλλά όχι απ΄αυτές τις "απ'την πρώτη Κυριακή" αλλαγές που είναι όλο κούφιες υποσχέσεις και ψευτοπατριωτισμούς και τα λοιπά. Αληθινή αλλαγή. 

Αλλά είναι κάτι τέτοιες στιγμές που απελπίζομαι. 

Έτσι για να εξηγούμαστε, εγώ δε συμφωνώ ούτε με τους μεν, ούτε και με τους δε. 

Αλλά όταν ένα παιδί 20 χρονών κείτεται στο χώμα αναίσθητος, με αίμα να τρέχει απ'τη μύτη και τ'αυτιά του, και κάποιοι εγκληματίες να συνεχίζουν βάναυσα, χωρίς έλεος (για να μή μιλήσω για σεβασμό, ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΕΝ ΑΝΤΡΕΠΕΣΤΕ) να τον ξυλοκοπούν με ρόπαλα και μπαστούνια του χόκεϋ, φωνάζοντας: "Σπάστε του τα πόθκια του να μεν ξαναπερπατήσει", συγχωρέστε με αν νιώθω ΑΗΔΙΑ, ίσως και ΜΙΣΟΣ για τους φταίχτες, αλλά και για το πού καταντήσαμε. Συγχωρέστε με που θέλω απλά να βγώ στο δρόμο να ουρλιάξω, μια κραυγή αγανάκτησης και θρήνου, αλλά και να βρίσω όλους τους υπεύθυνους, αλλά και όλους που ΕΠΡΕΠΕ να'ταν υπεύθυνοι αλλά φαίνεται να μην τους καίγεται καρφί.

Πραγματικά διερωτάμαι πώς το κράτος, η αστυνομία και όλοι οι δήθεν μπορούν να παρουσιάζουν τα γελοία και διεφθαρμένα μούτρα τους, να μας πουλάνε αηδίες περί ιδεαλισμού και μαλακίες, και όποτε γίνει κάτι τέτοιο, να αδρανούν και να ξύνουν τα ---- τους. Γιατί κύριοι μου δεν κάνετε κάτι επιτέλους να σταματήσει αυτή η βία στα γήπεδα, η οποία έχει ξεχειλίσει και εκτός σταδίων τώρα, και μας επηρεάζει όλους, και κατά κύριο λόγο ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ τη νεολάια μας; Γιατί κύριοι μου, δε τιμωρούνται αυτοί που τόσο απερίσκεπτα και αιμοβόρα θέλουν να σκοτώσουν; Να σας πώ εγώ. Επειδή ο κουμπάρος του συντρόφου εν παντρεμένος με την ανηψιά του εξάδερφου του Κωστή που εν ο σύγγαμπρος του πρόεδρου του σωματείου ρε. Επειδή αυτοί που είναι στην εξουσία, παρόλες τις υποσχέσεις τους για δίκαια κοινωνία, το ίδιο ρουσφέτι κάνουν και το ίδιο χάλι με τους άλλους είναι. Η εξουσία φίλε μου... 

Αγαπημένε 20χρονε νέε στην Εντατική Μονάδα του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας (που έχεις φίλους, γονείς, οικογένεια, συμμαθητές που σε αγαπάνε και δεν είσαι απλά ένας τίτλος στις ειδήσεις των 8:30, σε διαβεβαιώ), ΣΥΓΓΝΩΜΗ. 

Εκ μέρους όλων μας.